Tidak seperti Akta 351, Akta 164 memperuntukkan bahawa hendaklah ada suatu anggapan yang boleh dipatahkan bahawa untuk kebaikan kanak-kanak di bawah umur tujuh tahun, hak jagaan hendaklah diserahkan kepada ibu. Seksyen 88 (3) Akta 164 memperuntukkan peruntukan dalam menentukan jagaan kanak-kanak;
(1)
Adalah menjadi suatu anggapan yang boleh
dipatahkan bahawa adalah untuk kebaikan seseorang anak di bawah umur tujuh
tahun supaya ia berada dengan ibunya tetapi pada memutuskan sama ada anggapan
itu dipakai kepada fakta-fakta sesuatu kes tertentu, mahkamah hendaklah
mempunyai perhatian kepada ketidakinginan mengacau kehidupan seseorang anak
dengan perubahan-perubahan jagaan.
Malah,
anggapan ini mencadangkan bahawa adalah lebih baik bagi seorang ibu memohon
jagaan anak yang masih kecil di bawah Akta 164 bukannya di bawah Akta 351.[1] Walau bagaimana pun, dalam menerima anggapan
ini mahkamah hendaklah memberi perhatian kepada tidak baiknya mengacau
kehidupan seseorang kanak-kanak dengan perubahan jagaan.
Dalam K.
Shanta Kumari lwn Vijayan,[2]
ibu pemohon memohon hak jagaan anaknya berusia 20 bulan yang telah diculik oleh
bapanya semasa lawatan. Sebelum kejadian itu, kanak-kanak telah berada di bawah
penjagaan ibunya sejak kelahirannya dan telah diabaikan oleh bapa. Dalam kes
ini, Wan Yahya J. berkata:
Walaupun berlaku andaian bahawa kedua-dua ibu bapa
sama-sama mampu menyediakan penjagaan, keselesaan dan perhatian kepada bayi,
Mahkamah telah berpendapat jagaan anak yang masih kecil patut diberi dan
memihak ibu. Sebabnya adalah sangat jelas. Seorang anak kecil secara semula
jadi bergantung kepada ibu dari segi fizikal dan rohani berbanding orang lain.[3]
Dalam Thilagavathi
a/p Suppramaniam lwn Chandran a/l Raman[4] mahkamah
juga berkata bahawa:
Saya juga ingin menambah bahawa tidak ada pengganti
kepada penjagaan kasih sayang ibu kandung, dan kesetiaan kepada anak-anaknya
dan dalam konteks di sini darjah fakta kasih sayang dan penjagaan nenek tidak
akan sama seperti yang ibu kandung.[5]
Oleh
itu, seperti yang dicadangkan oleh Clement Skinner J. (ketika itu) dalam kes L
lwn S,[6]
seolah-olah terdapat alasan yang kuat akan diperlukan untuk mematahkan
anggapan. Dalam kes ini, hakim menegaskan bahawa tiada alasan yang dikatakan
oleh bapa defendan adalah cukup kuat untuk menangkis anggapan. Kes Venaja
a/p Rajoo lwn R Ravindran a/l Ramasamy III[7]
juga digambarkan bahawa semata-mata kegagalan atau keengganan untuk menyusukan
bayi tidak boleh menjadi alasan yang baik untuk mematahkan anggapan.
Walau
bagaimanapun, dalam Amar Kaur a/p Ram Singh lwn Najar Singh a/l Sagar Singh,[8]
mahkamah memutuskan bahawa anggapan telah dipatahkan. Dalam kes ini, ibu yang
memohon hak jagaan enam orang anaknya, salah seorang daripadanya di bawah umur
tujuh tahun, yang mempunyai sejarah kecenderungan membunuh diri. Mahkamah
mengulas bahawa ibu tidak berada dalam kedudukan yang sepatutnya walaupun untuk
menjaga dirinya lebih-lebih lagi menjaga kanak-kanak. Sebab yang sama telah
diberikan oleh mahkamah dalam kes Re T (A Minor)[9] yang
menolak permohonan bagi hak jagaan anak perempuannya berusia empat tahun yang
dibuat oleh seorang ibu yang mengalami kemurungan mental yang teruk. Dalam kes Chong
Siew Lee lwn Lau Mun Chong[10]
ibu sentiasa pulang lewat setiap malam dan peranannya dalam menjaga kanak-kanak
itu telah diabaikan kerana dia tidak menumpukan masanya untuk menjaga
kanak-kanak tersebut.
Dengan
mengambil kira peruntukan bahagian kedua, pemeliharaan iaitu status quo,
mahkamah dalam kes Re T (A Minor)[11]
berkata:
... Walaupun ibu adalah sebaliknya sesuai, mahkamah
hendaklah memberi perhatian kepada tidak baiknya mengacau kehidupan seseorang
kanak-kanak dengan perubahan jagaan.[12]
Begitu
juga, dalam Tay Chuen Siang lwn Wang, Chiao-Wen,[13]
status quo dua kanak-kanak di bawah usia tujuh yang tinggal dengan bapa dan
keluarganya tidak diganggu. Dalam kes ini, mahkamah mendapati bahawa
kanak-kanak itu dibesarkan dalam persekitaran yang stabil dan penyayang.
Tambahan
pula, terdapat bukti tingkah laku yang tidak rasional pada bahagian ibu dalam
kes ini.[14]
Walau bagaimanapun, dalam kes Chan Kam Tai (F) lwn Kong Pen Keong,[15]
mahkamah membuat kesimpulan yang berbeza apabila ia hak jagaan diserahkan
kepada ibu dan dengan itu tidak memelihara status quo kanak-kanak yang sebelum
ini berada di bawah jagaan nenek sebelah bapa. Mahkamah adalah berpendapat
bahawa untuk mengekalkan status quo, kepentingan kanak-kanak tidak akan wujud
kerana mereka akan hidup jauh dari kedua-dua ibu bapa mereka.
[1] Wu Min Aun.
1995. Penjagaan, Jagaan Dan Penculikan Kanak-Kanak Di Seluruh Sempadan
Negara. [1995] 1 MLJ i. Hlm. Xxi.
[2] [1986] 2 MLJ 216.
[3] [1986] 2 MLJ 216. Hlm. 218. Lihat juga kes W lwn W [1987] 2 MLJ
235.
[4] [2002] 3 AMR
2718.
[5]
[2002] 3 AMR 2718. Hlm. 2725. Lihat juga kes Masam lwn Salina Saropa &
Anor [1974] 2 MLJ 59. Hlm. 60. Mahkamah berkata, ‘Setiap kes
mestilah jelas penentuan keadaan tertentu yang mempengaruhi
kes itu, walaupun, ia adalah kursus, jelas
mengatakan bahawa pertimbangan
akal manusia, kanak-kanak yang
masih kecil adalah lebih baik
dengan ibunya dan
memerlukan penjagaan seorang ibu’. Kalyani Subramaniam lwn Mahalingam Padavettan
[1997] 3 CLJ Supp 439; L lwn S [2002] 2 AMR 1347; Gan Koo
Kea lwn Gan Shiow Lih (f) [2003] 4 MLJ 770; Re Orr [1972] 2 DLR 77.
[6] [2002] 2 AMR
1347.
[7] [2001] 3 AMR
3708.
[8] [1991] 1 CLJ
294.
[9] [1993] 1 AMR
21, 887.
[10]
[1995] 4 MLJ 559. Lihat juga kes Thavamavenni Deve a/p Govindasamy lwn N
Sugamaran a/l Neelmehan & Anor [1996] 1 AMR 1037.
[11] [1993] 1 AMR
21, 887.
[12] [1993] 1 AMR
21, 887. Hlm. 894.
[13] [2009] 9 CLJ
84.
[14] Lihat
juga kes Lee Soh Choo lwn Tan Ket Huat [1986] 2 CLJ 143; Thavamaven
ni Deve a/p Govindasamy lwn N Sugamaran a/l Neelmehan & Anor [1996]
1 AMR 1037; Kali a/p Kuppusamy lwn Tharmalingam a/l Maniam [2008]
7 MLJ 24.
[15] [2008] 5 MLJ
369.
[16] [1996] 1 AMR
450.
0 comments:
Post a Comment