Monday, 18 February 2013

Pertimbangan 2 & 3: Agama, Latar Belakang Adat Dan Keturunan + Kehendak Atau Kemahuan Kanak-Kanak.



Agama, Latar Belakang Adat Dan Keturunan

Isu tentang agama anak-anak sering kali dibangkitkan dan dijadikan isu oleh kedua-dua pihak yang menuntut.[1] Jika ibu bapa mahukan anaknya mengikut sesuatu agama tertentu, ia hendaklah dipertimbangkan kerana kuasa untuk menentukan agama kanak-kanak telah diperuntukkan dalam Perlembangaan Persekutuan, Perkara 12(4):

Agama bagi kanak-kanak di bawah lapan belas tahun adalah ditentukan oleh ibu bapa, penjaga.

            Sebelum kes Teoh Eng Huat lwn Kadhi Pasir Mas Kelantan & Anor.,[2] mahkamah memutuskan seseorang bapa itu berhak untuk menentukan agama anaknya yang di bawah umur seperti mana yang dibuat dalam kes Re Chee Peng Quek.[3] Pertelingkahan tentang latar belakang keluarga, adat budaya dan keturunan sering ditimbulkan dalam kes penjagaan yang melibatkan pasangan ‘kahwin campur’. Dalam kes Sim Hong Ban lwn Lois Jean Sim,[4] mahkamah apabila berhadapan dengan isu seumpama ini seharusnya tidak terikut-ikut dengan kemahuan yang bertentangan di antara ibu dan bapa yang terlibat. Pertimbangan tentang kebajikan cuma mengatakan kemahuan mereka itu perlu diambil kira tetapi tidak seharusnya dijadikan kata pemutus.

Kehendak Atau Kemahuan Kanak-Kanak.

Akta 164 telah digubal sebagai keperluan statutori untuk mempertimbangkan hasrat kanak-kanak berdasarkan umur dapat menyatakan pendapat sendiri.[5] Seksyen 88 (2) Akta 164 memperuntukkan bahawa mahkamah hendaklah mengambil kira:

(B) kepada hasrat kanak-kanak, sekiranya dia telah mencapai umur yang membolehkannya menyatakan pendapatnya sendiri.[6]

            Dalam kes Teh Kim Eng[7] mahkamah menganggap dan mengikuti pandangan dua kanak-kanak yang masing-masing berumur sepuluh dan lima belas tahun. Dalam M Saraswathi Devi lwn Monteiro,[8]  pendapat seorang budak lelaki berusia empat belas tahun yang lebih suka untuk tinggal dengan bapa telah diterima oleh mahkamah. Dalam kes ini, budak itu berasa lebih selesa untuk tinggal dengan bapa yang tinggal di persekitaran yang lebih biasa kepada budak lelaki tersebut berbanding dengan ibu yang telah berpindah ke tempat baru.

            Seperti faktor-faktor lain yang dipertimbangkan oleh mahkamah dalam menentukan siapa yang harus mendapat hak jagaan kanak-kanak, mahkamah akan menerima pendapat yang diberikan jika mereka adalah sejajar dengan kepentingan kanak-kanak itu. Dalam kes Re KO,[9] J. Edgar Joseph Jr (seperti itu) berkata:

... Saya mengingatkan diri saya bahawa hasrat bayi adalah jelas dan bergantung kepada sejauh mana bertepatan dengan kepentingan beliau pada pendapat mahkamah.[10]

            Walau bagaimanapun, dalam pertimbangan kepada hasrat kanak-kanak itu, mahkamah juga menyedari kemungkinan hasrat kanak-kanak adalah di bawah pengaruh orang lain. Dalam kes Chan Bee Yen lwn Yap Chee Kong,[11] mahkamah berpendapat hasrat oleh kanak-kanak memilih untuk tinggal bersama bapanya bukan pendapatnya sendiri dan oleh itu tidak boleh dipercayai kerana mahkamah mempunyai tanggapan bahawa terdapat kemungkinan kanak-kanak itu telah dipujuk oleh bapanya dan keluarganya apa yang perlu dikatakan. Begitu juga, dalam kes B Ravandran s/o Balan lwn Maliga d/o Mani Pillai,[12] mahkamah tidak mengikut pandangan kanak-kanak kerana kemungkinan, dia telah dipengaruhi oleh pengaruh material dijanjikan untuk diberi atau yang telah diberikan oleh bapa.

            Satu persoalan yang menarik yang timbul pada umur berapakah kanak-kanak boleh dianggap sebagai cukup matang untuk menyatakan pendapat yang bebas. Dalam Manickam lwn Intherahnee[13] kegagalan mahkamah rendah untuk menyoal kanak-kanak berusia lapan tahun adalah salah satu alasan aduan ke peringkat rayuan. Walau bagaimanapun, Mahkamah Persekutuan berpendapat bahawa kanak-kanak lapan tahun yang berada dalam jagaan satu pihak dan keluarganya tidak boleh semunasabahnya dijangka untuk menyatakan sebarang pendapat bebas atas pilihan beliau.[14]

            Dalam kes Mahabir Prasad,[15] kanak-kanak berusia tujuh dan setengah dan lapan setengah tahun masing-masing diberi peluang untuk meluahkan hasrat mereka. Dalam kes Chang Ah May ,[16] mahkamah memberi peluang kepada kanak-kanak berusia tenyear untuk meluahkan pendapat beliau. Dalam Lim Fang Keng lwn Toh Kim Choo,[17]  pandangan dua kanak-kanak berusia sembilan dan sebelas tahun masing-masing dianggap dan diterima oleh mahkamah. Dari kes-kes ini ia muncul bahawa sama ada kanak-kanak boleh dianggap sebagai cukup matang untuk menyatakan beliau ingin dan sama ada hasrat akan diikuti banyak bergantung pada pendapat hakim dalam kes yang tertentu. Walau bagaimanapun, mengambil seksyen 88 (3) sebagai panduan, untuk mempertimbangkan (sudah tentu tidak semestinya menerima) hasrat kanak-kanak berumur tujuh mungkin kelihatan munasabah.

            Apa jadi jika budak meluahkan citarasa yang sama untuk tinggal dengan kedua-dua ibu bapa? Dalam kes-kes seperti ini, yang ibu bapa akan mempunyai lebih betul? Jawapannya ialah; bahawa seperti dalam kes-kes di mana kanak-kanak lebih suka seorang ibu bapa berbanding dengan yang lain, kebajikan keseluruhan kanak-kanak itu akan menjadi kebimbangan mahkamah dalam menentukan yang ibu bapa mempunyai hak yang lebih baik. Satu-satunya perbezaan, mungkin, dalam kes di mana kanak-kanak itu nyata lebih suka berbanding dengan yang lain adalah bahawa tugas hakim akan menjadi sedikit lebih mudah jika keutamaan yang dinyatakan oleh kanak-kanak itu adalah selaras dengan kepentingan keseluruhan. Dalam Re KO (bayi),[18] kanak-kanak yang berumur tujuh tahun dan tiga bulan melahirkan citarasa sama beliau dengan kedua-dua ibu bapanya. Mahkamah akhirnya membuat kesimpulan bahawa, faktor-faktor lain seperti fizikal dan emosi kesejahteraan adalah hampir sama, ia adalah lebih baik untuk kanak-kanak untuk menjadi dengan ibu, dengan mengambil kira usianya, sebagai seorang ibu (memetik daripada Sir John Pennycuick dalam Re K (Minors)[19] ‘bukan sebagai satu perkara undang-undang tetapi dalam perjalanan biasa alam semula jadi adalah orang yang tepat untuk mempunyai menjaga anak-anak muda’.



[1] Lihat kes Chuah Thye Peng & Anor. lwn Kuan Huah Oong.
[2] [1986] 2 CLJ 331; [1990] 2 MLJ 300. Mahkamah Agung memutuskan bahawa dalam keadaan biasa seseorang ibu bapa atau penjaga bukan Islam berhak membuat keputusan dalam beberapa perkara terhadap kehidupan anak-anaknya yang belum dewasa sehingga ia mencapai umur dewasa iaitu lapan belas tahun di bawah undang-undang sivil.
[3] [1963] 1 MLJ. 1xxix. Lihat juga kes Re Maria Hertogh [1951] MLJ 164.
[4] [1973] 1 MLJ 1.
[5] Seksyen 88 (2)(b). Akta 164.
[6] Ini selaras dengan Artikel 12, Konvensyen PBB.
[7] [1977] 1 MLJ 234. Hlm. 236.
[8] [2006] 2 AMR 630.
[9] [1990] 1 MLJ 494.
[10] [1990] 1 MLJ 494. Hlm. 498. Lihat juga kes Chang Ah May @ Chong Chow Peng (f) lwn Francis Teh Thian Sar. [1991] 1 CLJ 309. Hlm. 312-313.
[11] [1989] 1 MLJ 370.
[12] [1996] 2 MLJ 150.
[13] [1985] 1 MLJ 56.
[14] [1985] 1 MLJ 56. Hlm. 57.
[15] [1982] 1 MLJ 189.
[16] [1991] 1 CLJ 309.
[17] [1995] 4 CLJ 733.
[18] [1990] 1 MLJ 494.
[19] [1977] Fam 179.

Sharing is caring ^_^

0 comments:

Post a Comment