Monday, 18 February 2013

Pertimbangan 5: Pemeliharaan Status Quo Kanak-kanak



Seperti yang dibincangkan di atas, salah satu pertimbangan yang sering diambil kira oleh mahkamah dalam memutuskan kes-kes hak jagaan anak ialah pemeliharaan status quo kanak-kanak. Jika diperhatikan daripada kes-kes diputuskan bahawa terdapat beberapa perkara yang biasanya diambil kira oleh mahkamah dalam pertikaian hak dengan pemeliharaan status quo.

            Pertama, tempoh masa kanak-kanak itu bersama dengan seseorang yang kebiasaannya atau sebaliknya. Dalam Masam lwn Salina Saropa & Anor,[1] mahkamah terpaksa mempertimbangkan situasi di mana ibu kandung telah memohon hak jagaan anaknya dari ibu bapa angkat yang telah menjaga sejak dia berusia sembilan hari. Dalam kes ini, mahkamah memutuskan bahawa sejak bayi telah tinggal dengan ibu bapa angkat bagi tempoh kira-kira dua tahun dan kerana mereka telah menjaganya dengan penuh kasih sayang, hak jagaan dikekalkan kepada mereka. Mahkamah selanjutnya berkata bahawa jika bayi telah diambil daripada ibu bapa angkatnya selepas dijaga dalam tempoh yang panjang, kemungkinan anak tersebut akan mengalami gangguan emosi.[2]

            Dalam kes Tang Kong Meng lwn Zainon bte Md Zain & Anor,[3] persoalan dalam memelihara status quo juga dibincangkan. Dalam kes ini, Alvina telah diberikan kepada defendan, Zainon dan Suhaimi apabila dia baru berusia tiga bulan atas dasar bahawa mereka akan menjadi pengasuh bayi Alvina. Selepas itu, plaintif memohon untuk pengisytiharan bahawa dia berhak di sisi undang-undang ke atas hak jagaan dan penjagaan Alvina yang berusia sembilan tahun pada masa penghakiman. Mahkamah memutuskan bahawa defendan berhak kepada jagaan Alvina dengan mengambil kira tempoh masa mereka tinggal bersama.[4]

            Walau bagaimanapun, terdapat kes di mana kanak-kanak itu sebenarnya telah tinggal lagi dengan ibu bapa atau orang lain tetapi oleh sebab (biasanya) tertentu yang tidak dapat dielakkan, kanak-kanak tersebut yang sebelum ini berada dalam jagaan ibu bapa lain pada masa prosiding, status quo biasanya tidak dipelihara. Dalam Mahabir Prasad lwn Mahabir Prasad,[5] walaupun kanak-kanak itu ditinggalkan oleh bapa perayu untuk beberapa bulan ketika ibu responden tinggal di India, dan kebanyakan masa kanak-kanak itu adalah dengan ibu. Malah, semasa perkahwinan, anak-anak tinggal dengan ibu responden berseorangan selama lebih daripada tiga tahun apabila bapa perayu telah pulang ke Malaysia. Mahkamah Persekutuan menolak rayuan berpendapat bahawa kebajikan kanak-kanak mesti menjadi pertimbangan yang paling utama dan pertimbangan lain mesti diketepikan dan kepentingan terbaik kanak-kanak terpelihara jika tinggal bersama ibu mereka di India.[6]

            Dalam Chang Ah Mei @ Chow Chong Peng (f) lwn Francis Teh Thian Sar,[7]  mahkamah membezakan fakta kes ini daripada kes J lwn C,[8] Lim Beng Choon J. (ketika itu) berkata:

Tambahan pula, tidak seperti kes J lwn C yang mana kanak-kanak telah tinggal selama lebih lapan tahun dengan ibu bapa angkatnya yang mempunyai kehidupan di rumah yang stabil, kanka-kanak dalam kes ini telah tinggal bersama ibu setiap masa material sehingga bapa memujuk kanak-kanak untuk pergi ...[9]

            Kedua, ujian ‘sama ada perubahan status quo akan menyebabkan perkembangan yang lebih baik atau penting untuk kebajikan kanak-kanak’ biasanya akan dipertimbangkan oleh mahkamah. Dalam Khoo Cheng Nee lwn Lubin Chiew Pau Sing,[10] mahkamah berkata:

Satu pihak yang mendapat suatu perintah hak jagaan dari persetujuan semasa mereka itu mesti menunjukkan bahawa apa yang dia menawarkan faedah kebajikan kanak-kanak yang lebih baik. Mahkamah mesti menilai sama ada aspek kebajikan kanak-kanak itu adalah mencukupi untuk menjustifikasikan mengganggu kehidupan kanak-kanak itu oleh perubahan itu jagaan. Ia perlu menunjukkan akan ada kelebihan positif terakru bagi kebajikan kanak-kanak oleh perubahan itu. Kelebihan mereka mestilah sebenar dan bukan sekadar janji kosong atau spekulatif.[11]

            Dalam Manickam lwn Intherahnee,[12]  Mahkamah Persekutuan, ketika mengambil kira hakikat bahawa status quo kanak-kanak perlu dipelihara dalam hak jagaan dan perhatian ibu kandungnya secara munasabahnya dijangka lebih baik dengan ibu tiri, terutamanya yang mempunyai anak sendiri dan dengan setiap prospek pentambahan kepada keluarga.[13] Dalam Hoo Tat Fong (P) lwn Lim Cheun Eng,[14] status quo juga telah tidak dipelihara, dan oleh kerana itu, adalah lebih baik kanak-kanak diserahkan kepada bapa kerana terdapat bukti pencabulan seksual oleh ahli keluarga ibu.

            Pertimbangan ketiga adalah bukti perubatan yang disediakan oleh pihak-pihak yang bertikai. Dalam respons kebimbangan pakar perubatan kepada responden bahawa kanak-kanak mungkin mengalami trauma dan gangguan psikologi akibat diambil dari persekitaran yang menjadi kebiasaannya. Mahkamah dalam Chan Kam Tai (F) lwn Kong Pen Keong[15] mengulas bahawa tidak ada bukti perubatan yang menunjukkan berlaku sedemikian. Begitu juga, dalam kes Re KO,[16] mahkamah mengulas bahawa tidak ada bukti perubatan yang dikemukakan untuk menunjukkan bahawa kanak-kanak mengalami apa-apa kesan buruk kepada kesihatan mental atau fizikal atau apa-apa kesusahan hak jagaan daripada suami kepada isteri. Dalam Winnie Young lwn William Lee Say Beng,[17] mahkamah telah dikemukakan satu kes yang sukar dalam membuat keputusan, iaitu sama ada mengekalkan status quo akan lebih memberi banyak manfaat kepada kanak-kanak, sebaliknya pendapat yang bercanggah diberikan oleh pakar psikiatri mengenai perkara ini. Mahkamah akhirnya menerima pendapat yang diberikan oleh pakar psikiatri yang memihak kepada bapa dan disokong dengan hasrat kanak-kanak yang tidak mahu tinggal dengan ibunya kerana tidak biasa kepada ibunya.[18]

            Keempat, selain orang yang biasa dengan kanak-kanak, mahkamah juga mengambil kira persekitaran dan cara hidup bahawa kanak-kanak biasa apabila mempertimbangkan masalah pemeliharaan status quo. Dalam Neoh Cheng Kim lwn Goh Ah Hock,[19] hakim membuat perbandingan antara kehidupan kanak-kanak telah dinikmati dan kehidupan kanak-kanak akan jalani jika hak jagaan diberikan kepada plaintif. Dalam kes ini, kanak-kanak itu bahagia tinggal di rumah kelamin yang merupakan sebuah rumah berkembar dengan lima bilik tidur. Mereka telah memasuki sekolah-sekolah yang berbeza dan telah disediakan dengan pengangkutan dan tuisyen tambahan. Mahkamah adalah berpendapat bahawa ini status quo paling mungkin tidak akan dipelihara jika mereka hidup dengan plaintif.



[1] [1974] 2 MLJ 59.

[2] [1974] 2 MLJ 59. Hlm. 60.

[3] [1995] 3 MLJ 408.

[4] [1995] 3 MLJ 408. Hlm. 416.

[5] [1982] 1 MLJ 189.

[6] Lihat juga Tan Siew Yoke lwn Ng Keng Huat [1989] 3 MLJ 381, di mana mahkamah memutuskan bahawa jagaan kanak-kanak itu mesti dikembalikan kepada ibu kerana ia telah dalam penjagaan ibu selama sembilan tahun sebelum dia diambil oleh bapa.

[7] [1991] 1 CLJ 309.

[8] [1970] A.C. 668.

[9] [1970] A.C. 668. Hlm. 313.


[10] [1996] 1 AMR 450.

[11] [1996] 1 AMR 450. Hlm. 458. Lihat juga kes Thavamani Deve a/p Govindasamy lwn N Sugumaran a/l Neelmehan & Anor [1996] 4 MLJ 195.

[12] [1985] 1 MLJ 56.

[13] [1985] 1 MLJ 56. Hlm. 58.

[14] [2001] 5 MLJ 660.

[15] [2008] 5 MLJ 369.

[16] [1990] 1 MLJ 494. Lihat juga kes Kalyani Subramaniam lwn Mahalingam Padavettan [1997] 3 CLJ Supp 439.

[17] [1990] 1 MLJ 123.

[18] Lihat kes seterusnya, Chuah Thye Peng & Anor. lwn Kuan Huah Oong [1978] 2 MLJ 217. Hlm. 220 untuk mengetahui pandangan hakim sejauhmana bukti perubatan boleh mempengaruhi pandangan hakim.


[19] [1990] 2 CLJ 268.

Sharing is caring ^_^

0 comments:

Post a Comment